سفتریاکسون سدیم

سفتریاکسون سدیم یک سفالوسپورین مقاوم به بتالاکتاماز با نیمه عمر سرمی بسیار طولانی است. دوز یک بار در روز برای اکثر نشانه ها کافی است. دو عامل در طولانی شدن مدت اثر سفتریاکسون نقش دارند: اتصال بالای پروتئین در پلاسما و دفع آهسته ادراری. سفتریاکسون هم از طریق صفرا و هم از طریق ادرار دفع می شود. دفع ادراری آن تحت تأثیر پروبنسید قرار نمی گیرد. علیرغم حجم نسبتاً کم توزیع آن، غلظت آن به مایع مغزی نخاعی می رسد که در مننژیت مؤثر است. فارماکوکینتیک غیرخطی مشاهده شده است.
سفتریاکسون حاوی یک سیستم هتروسیکلیک بسیار اسیدی در گروه 3-تیومتیل است. اعتقاد بر این است که این سیستم حلقه ای غیرمعمول دیوکسوتریازین ویژگی های فارماکوکینتیک منحصر به فرد این عامل را به ارمغان می آورد. سفتریاکسون با سونوگرافی "لجن" یا سنگ سنگی کاذب در کیسه صفرا و مجرای صفراوی مشترک شناسایی شده است. علائم کوله سیستیت ممکن است در بیماران مستعد، به ویژه در بیمارانی که تحت درمان طولانی مدت یا با دوز بالا سفتریاکسون هستند، رخ دهد. مقصر به عنوان کلات کلسیم شناخته شده است.
سفتریاکسون دارای فعالیت ضد باکتریایی وسیع الطیف در برابر ارگانیسم های گرم مثبت و گرم منفی است. در برابر اکثر بتالاکتامازهای کروموزومی و پلاسمیدی بسیار مقاوم است. فعالیت سفتریاکسون در برابر انتروباکتر، سیتروباکتر، سراتیا، پروتئوس ایندول مثبت، و گونه های سودوموناس. به خصوص چشمگیر است. همچنین در درمان سوزاک مقاوم به آمپی سیلین و عفونت های H. آنفلوانزا موثر است اما به طور کلی نسبت به سفوتاکسیم در برابر باکتری های گرم مثبت و B.fragilis فعالیت کمتری دارد.