مواد خام کلیندامایسین فسفات

کلیندامایسین فسفات به صورت موضعی به تنهایی یا همراه با بنزوئیل پراکسید در درمان آکنه ولگاریس التهابی استفاده می شود. در سنجش مزایای بالقوه درمان موضعی کلیندامایسین، احتمال عوارض جانبی جدی دستگاه گوارش مرتبط با دارو باید در نظر گرفته شود. درمان آکنه ولگاریس بسته به نوع ضایعات آکنه که غالب هستند و پاسخ به درمان باید فردی باشد و اغلب اصلاح شود. داروهای ضد عفونی موضعی، از جمله کلیندامایسین، عموماً در درمان آکنه التهابی خفیف تا متوسط ​​مؤثر هستند. با این حال، استفاده از ضد عفونی موضعی به عنوان تک درمانی ممکن است منجر به مقاومت باکتریایی شود. این مقاومت با کاهش اثربخشی بالینی همراه است. کلیندامایسین موضعی به ویژه هنگامی مفید است که با بنزوئیل پراکسید یا رتینوئیدهای موضعی استفاده شود. نتایج مطالعات بالینی نشان می دهد که درمان ترکیبی منجر به کاهش تعداد کل ضایعات 50-70٪ می شود.

کلیندامایسین ۲-فسفات نمکی از کلینکامایسین، یک لینکوسامید نیمه مصنوعی است. نمک با فسفوریلاسیون انتخابی بخش 2 هیدروکسی قند کلیندامایسین تهیه می شود. معرفی فسفات حلالیت بهتری را برای فرمولاسیون های تزریقی ایجاد می کند. مانند سایر اعضای خانواده لینکوزامیدها، کلیندامایسین 2-فسفات یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع با فعالیت علیه باکتری های بی هوازی و تک یاخته ها است. کلیندامایسین با اتصال به زیر واحد ریبوزومی 23S عمل می کند و سنتز پروتئین را مسدود می کند.